Έτσι, η μια συμφορά θα έφερνε την άλλη, μέχρι το δράμα να οδηγήσει έναν ολόκληρο λαό πρώτα στην φρίκη κι έπειτα στο σκοτάδι.[1]
Η Αριστερά, καθώς αναδείχτηκε συνεχιστής αυτού του λαϊκού συνδικαλιστικού κινήματος, εξακολουθεί σήμερα να λειτουργεί μέσα στο ψυχολογικό πλέγμα που ορίστηκε από τις συνθήκες του Μεσοπολέμου, την αγγλική εισβολή και τον Εμφύλιο που ακολούθησε. Δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον να κατανοήσει τις δυνατότητες που προσφέρει το πολίτευμα όπως έχει διαμορφωθεί, αν όχι κυρίως, τουλάχιστον σε πολλά σημεία (όσο αφορά τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά του) και με την δική της συνεισφορά.
Αντιλαμβάνεται τον κόσμο σχηματοποιημένο από την «Ανάγκη», η οποία προσδίδει στο κάθετί σαφή ρόλο και καθαρότητα κρυστάλλου.
Οι επιστήμες όπως έχουν εξελιχθεί με το πέρασμα του 20ου αιώνα δεν έχουν καμμιά θέση ως ερμηνευτικά εργαλεία. Η μελέτη του Σύμπαντος, η Βιολογία, η Ψυχολογία αποτελούν πεδία αδιάφορα και άσχετα προς τις κοινωνικές ζυμώσεις. Οι κανόνες που διέπουν αυτές τις ζυμώσεις έχουν οριστεί από το «Δόγμα» και ο,τιδήποτε ξεφεύγει από αυτό αντιμετωπίζεται με καχυποψία και υπονομεύεται. Το μέλλον θα το φέρουν οι ανθρώπινες δράσεις που θα οδηγήσουν στην «Επανάσταση» με μόνο εργαλείο την σωστή κατανόηση και ερμηνεία του «Δόγματος».[2]
Η Αριστερά αποδεικνύεται σε κάθε περίσταση συντηρητική και ξεπερασμένη κατά πολύ, κυρίως από αυτό που η ίδια ορίζει ως «Αναγκαιότητα».
Τα δόγματα αποσυντίθονται, καθώς οι ανάγκες ξεπροβάλλουν όλο και πιο απρόβλεπτες, μετατρέποντάς τα σε πύργους άμμου δίπλα στο κύμα της θάλασσας.
Βίντεο: The Type Error News
[1] Η Ιστορία των ανθρώπων αυτού του τόπου -ίσως και κάθε τόπου- μόνο θλίψη μπορεί να φέρει.
Σκληροί εξουσιαστές και ανδρείκελα, που διαχειρίζονται άλλοι πολεμικές μηχανές και άλλοι τον πόθο των ανθρώπων για ελευθερία και πρόοδο.
Πολιτικάντηδες που εκλιπαρούν για την εξουσία και άλλοι που θέλουν να νοιώσουν, έστω για μια στιγμή, σαν τον Ναπολέοντα, με όποιο τίμημα. Πάντα όμως στο τέλος παρασέρνοντας στην καταστροφή υποτακτικούς πολίτες, οπαδούς, συνοδοιπόρους και λαούς ολόκληρους.
[2] Οι κανόνες που διέπουν τις εξελικτικές διαδικασίες μοιάζει να μην αποτελούν αντικείμενο μελέτης για τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως επαναστατικές. Το ίδιο και η ιστορική εμπειρία.
Τόσο η κοινωνία όσο και η ανθρώπινη οντότητα αντιμετωπίζονται από αυτές τις δυνάμεις μέσα από ένα φαντασιακό πλαίσιο όπου το καλό πολεμάει το κακό σε μια μάχη η οποία αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα, θα αναδείξει το καλό ως νικητή.
Κάποιοι, παρουσιάζονται να έχουν φωτιστεί με την εικόνα της ιδανικής και δίκαιης κοινωνίας και με ασυγκράτητη ορμή επιθυμούν να την διδάξουν και, εάν αυτό δεν αρκεί, να την επιβάλλουν με κάθε μέσο σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή η ιδανική και δίκαιη κοινωνία επιβάλλεται και εγκαθιδρύεται σε μια κρίσιμη στιγμή που ονομάζεται «Επανάσταση».
Αυτή είναι και η σύνοψη των κύριων θεολογικών μύθων: το Καλό, το Κακό, η Φώτιση και η Αποκάλυψη.
