Η πεποίθηση ότι η παρθενογένεση είναι εφικτή, αποτελώντας ένα θαύμα πέρα από κάθε φυσικό νόμο, συμπυκνώνει μια γενικότερη κοσμοθεώρηση σύμφωνα με την οποία η φύση, η ζωή και η ανθρωπότητα δεν εντάσσονται σε ένα πλαίσιο εξελικτικών διεργασιών, αλλά αντίθετα, καθώς οι θεολογικές διδασκαλίες ποτίζουν την ανθρώπινη νόηση, μας κατευθύνει να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο αντίστροφα:
Ότι δηλαδή ο άνθρωπος αποτελεί τον τελικό προορισμό την φύσης και ό,τι έχει προηγηθεί συνέβη ώστε να υπηρετηθεί αυτός ο σκοπός. Κατ' επέκταση ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει θα υπηρετεί με έναν μαγικό τρόπο αυτόν τον σκοπό, την διαιώνιση δηλαδή και διαφύλαξη της ανθρωπότητας.
Αυτή η συλλογική παραίσθηση είναι το βαρίδι που μας κρατά δέσμιους και μας απομακρύνει από την πιθανότητα μιας ουσιαστικής κοινωνικής μετάλλαξης προς μια ανθρωπότητα μέσα στην οποία, τόσο ο κάθε άνθρωπος, όσο και οι κοινωνικές ομάδες θα αντιλαμβάνονται την ευθύνη που έχουν για τις επιλογές και τις πράξεις τους.
Η σημασία που έχει για τις ζωές μας η αντικατάσταση του ανθρωποκεντρικού μύθου της παρθενογένεσης από την επιστημονική γνώση της εξέλιξης είναι σημαντικότερη από την αντικατάσταση του γεωκεντρικού συστήματος από το ηλιοκεντρικό την οποία αποδεχτήκαμε πριν 500 χρόνια.
Η βιολογία, οι φυσικές επιστήμες, η λογική και η διαλεκτική, η ατομική και η κοινωνική ψυχολογία μάς παρέχουν τα εργαλεία για να κατανοήσουμε το παρελθόν μας και να επιλέξουμε την πορεία που θα ακολουθήσουμε στο μέλλον.
[1] Η έννοια της παρθενογένεσης όπως συναντάται στις μυθολογικές παραδόσεις πολλών λαών (αν όχι όλων) έχει εξ ολοκλήρου μεταφυσική διάσταση. Αυτή η μυθολογική παρθενογένεση, η προέλευση της οποίας χάνεται στα βάθη του χρόνου, αποτελεί τον πυρήνα της θεώρησης του κόσμου για το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας ακόμα και σήμερα.
Ο αιγυπτιακός μύθος του Ώρου [Horus] εμφανίζεται πριν από 4.500 χρόνια και οι κατοπτρισμοί του παρουσιάζονται μέσα στους θεολογικούς μύθους της εποχής μας σχεδόν απαράλλαχτοι. Η μητέρα του Ώρου, η Ίσις, κατά μία παράδοση γονιμοποιήθηκε από μια θεϊκή φλόγα. 2.500 χρόνια μετά από την πρώτη εμφάνιση του μύθου, η εικόνα της Ίσιδας όπου θηλάζει τον μικρό Ώρο λατρευόταν από τους πρώτους χριστιανούς της Αιγύπτου [κόπτες]. Αυτή η εικόνα της μητέρας με το βρέφος παραμένει η πιο ισχυρή λατρευτική παράδοση στον χριστιανικό κόσμο έως σήμερα, 4.500 χρόνια μετά από την εμφάνισή της στην αιγυπτιακή μυθολογία.
Όσο αφορά την χρήση της λέξης «παρθενογένεση» στην βιολογία είναι μεταφορική και αναφέρεται στην φυσική κλωνοποίηση που προκύπτει είτε από θηλυκά είτε από αρσενικά όντα χωρίς την συμμετοχή του άλλου φύλου ακόμα και όταν αυτό υφίσταται. Ανάλογη διαδικασία στον φυτικό κόσμο ονομάζεται απόμιξις. Η «παρθενογένεση» στην βιολογία υπόκειται σε όλους τους φυσικούς και εξελικτικούς νόμους και δεν περιλαμβάνει κανένα στοιχείο μεταφυσικής. Αποτελεί μία διαδικασία μέσω της οποίας χωρίς να περιλαμβάνεται η εμπλοκή και των δύο φύλων, επιτυγχάνεται η γονιμοποίηση μέσα από άλλους μηχανισμούς οι οποίοι επιτρέπουν στο θηλυκό ή στο αρσενικό να συμπληρώνει το σπέρμα ή το ωάριο που του λείπει.
