Υπάρχει όμως η νομοτέλεια η οποία ορίζει ότι το όποιο «ισχυρό» επιβάλεται και κυριαρχεί.
Το «σωστό» αποτελεί ανθρώπινη επινόηση, δεν σχετίζεται με το αναγκαίο και αποτελεί προϊόν νοητικής κρίσης και επιλογής.
Το «ισχυρό», αντίθετα, εμφανίζεται ως προϊόν αναγκαιότητας και μπορεί να επιβάλεται ως τέτοιο. Μπορεί να βασίζεται στα βιολογικά-συμπεριφορικά χαρακτηριστικά ενός και μόνο ατόμου, τα οποία τείνουν να περιστρέφονται γύρω από την επιμονή στην κυριαρχία και την επιβολή του «εγώ».
Η ανθρώπινη φυσιολογία, ωστόσο, περιέχει και την δυνατότητα ανάπτυξης ενός «ισχυρού» το οποίο να περιλαμβάνει την αναζήτηση του «σωστού», «δίκαιου» κ.λπ. πέρα από την δίψα του «εγώ» για κυριαρχία και επιβολή.
Περιέχει δηλαδή την δυνατότητα διαμόρφωσης ενός «ισχυρού εμείς» το οποίο να μπορεί να αντιταχθεί σε κάθε είδους «ισχυρό εγώ».
Η ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών, της ηθικής και των θρησκειών τους, ξεκινά με τον φόνο του ισχυρού κυρίαρχου «εγώ» από την ένωση των ασθενέστερων οι οποίοι έκτοτε μετατράπηκαν στο «ισχυρό εμείς».
Το φονευμένο «ισχυρό εγώ» μετατράπηκε σε σύμβολο τοτέμ, του δόθηκε η μορφή ζώου-θεού του οποίου η δύναμη κοινωνείται τακτικά μέσα από το αίμα και την σάρκα του στα μέλη του «ισχυρού εμείς». Η ανάμνηση της δύναμης του φονευμένου «ισχυρού εγώ» ορίστηκε ταυτόχρονα ως ταμπού, το οποίο δεν επιτρέπεται να επιθυμήσει ή να διεκδικήσει μεμονωμένα κανένα μέλος του «ισχυρού εμείς», εξασφαλίζοντας έτσι την ισότητα και την ειρήνη στην κοινότητα.[1]
Στην πραγματικότητα οι ανθρώπινες κοινωνίες βιώνουν μια διαρκή παλινδρόμηση από την κυριαρχία του «ισχυρού εγώ» στην κυριαρχία του «ισχυρού εμείς» και αντίστροφα. Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε και εμείς τώρα.
Κρατώντας στα χέρια μας όση πληροφόρηση και γνώση δεν κατείχαν ποτέ ξανά οι άνθρωποι καλούμαστε να διαμορφώσουμε παραλλαγές «ισχυρού εμείς» οι οποίες θα αντιταχθούν και θα επιβληθούν στο κάθε είδους «ισχυρό εγώ» επαναπροσδιορίζοντας την έννοια και την αξία της ισότητας.
Εικόνα: Το θέλημα του θεούDiego Rivera, 1928: Μαρτυρία για την παρουσία του Χίτλερ σε μία ομιλία του το 1928 ενώπιον κομμουνιστών και ναζιστών
[πλήρες κείμενο]
«... Καθώς ζεστάθηκε, ο Χίτλερ άρχισε να ουρλιάζει και να κουνά τα χέρια του σαν επιληπτικός. Κάτι σ’ αυτόν ανατάραξε, φαίνεται, το βάθος της ψυχής των ομοεθνών του, γιατί μετά από λίγο ένιωσα ένα περίεργο μαγνητικό ρεύμα μεταξύ αυτού και του πλήθους. Ήταν τόσο βαθύ που, όταν τελείωσε, έπειτα από δύο ώρες ομιλίας, επικράτησε μια στιγμή πλήρους σιγής. Ούτε καν οι ομάδες της κομμουνιστικής νεολαίας, που είχαν εντολή να τον γιουχάρουν, δεν το έκαναν. Και τότε, η σιωπή έδωσε τη θέση της σε ένα τεράστιο, εκκωφαντικό χειροκρότημα από όλη την πλατεία. ...»
[1] Σ. Φρόυντ, Τοτέμ και Ταμπού, «Το ταμπού της εξουσίας»
