Κάθε μία τέτοια πέτρα συγκρατείται από συνισταμένες εμφανών και αφανών δυνάμεων. Το κενό εικονοποιεί το ενδεχόμενο των άπειρων κατευθύνσεων τις οποίες αυτή η διαδρομή μπορεί να ακολουθήσει μέσα στον χώρο και τον χρόνο.
Ακολουθώντας μια τέτοια διαδρομή, εάν δεν έχει τοποθετηθεί η αμέσως επόμενη πέτρα από αυτήν πάνω στην οποία στεκόμαστε, θα πρέπει να αποτολμήσουμε άλμα στο κενό. Ένας επιβεβαιωμένος τρόπος αυτοκτονίας ο οποίος όμως, από ποικίλες θεολογικές και ιδεολογικές διδασκαλίες, παρουσιάζεται ως μια εφικτή μέθοδος εξέλιξης. Δυστυχώς όμως δεν είναι, καθώς ένα τέτοιο άλμα θα αποτελέσει και το τέλος της συγκεκριμένης εξελικτικής διαδικασίας, είτε αναφερόμαστε σε ένα ον, είτε σε μια ομάδα όντων.
Στο ανθρώπινο περιβάλλον αυτή η σκέψη γίνεται πιο σύνθετη. Οι βιολογικές ανάγκες, όπως αυτές ορίζονται σε κάθε κοινωνία, ανακατεμένες με κάθε είδους ιδεοληψίες διαμορφώνουν απροσδόκητες συμπεριφορές οι οποίες συχνά περιλαμβάνουν όλα τα στοιχεία της αυτοκτονικότητας.
Από την άλλη, όταν επιτυγχάνεται η όποια εξέλιξη, το σκαλοπάτι βρίσκεται πάντα εκεί, γερά θεμελιωμένο, ακόμα και εάν δεν έχουμε στρέψει ποτέ το βλέμμα μας σε αυτό, ακόμα και εάν δεν κατανοήσουμε ή δεν αποδεχτούμε ποτέ την ύπαρξή του.
