Έτσι έννοιες όπως, ας πούμε, η θνητότητα, η αγάπη και η δικαιοσύνη υπάρχουν ως ένα νεφέλωμα το οποίο μπορεί να τοποθετηθεί μέσα σε οποιοδήποτε δοχείο παίρνοντας το σχήμα του.
Οι αλήθειες που αποδέχεται κατά καιρούς η ανθρώπινη συνείδηση είναι κυρίως ψέματα. Η ανθρώπινη συνείδηση αναλώνεται στην δημιουργία ενός θεωρητικού περιβάλλοντος το οποίο και αντιλαμβάνεται ως δίκαιο και κατ' αυτόν τον τρόπο μπορεί να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ως δίκαιη.
Η δημιουργία ψευδών από την ανθρώπινη νόηση αποτελεί έναν ακόμα μηχανισμό της φύσης, για την οποία ως μόνη αναγκαιότητα όσο αφορά τους ζωντανούς οργανισμούς εμφανίζεται η επιθυμία τους για ζωή και αναπαραγωγή.
Από την άλλη, η απαίτηση της ανθρώπινης συνείδησης για δικαιοσύνη, βρίσκει μεγάλο ενδιαφέρον στην αναζήτηση της ισορροπίας.
Πολλά πράγματα που είναι άδικα μπορούν να ισορροπούν αλλά τίποτε που μοιάζει δίκαιο δεν θα μπορούσε να νοηθεί εκτός ισορροπίας. Και αυτό καθώς στη διάρκεια ζωής ενός ανθρώπου η επίτευξη ισορροπίας φαντάζει ως ιδανικό. Ένα ιδανικό, όμως, το οποίο η ενστικτώδης επιδίωξη για επέκταση μεταθέτει ολοένα στο μέλλον.
Η ανθρώπινη νόηση, μπορεί να πει κάποιος, έχει την ικανότητα να αποκαλύπτει μια παράδοξη πιθανότητα της φύσης: Αυτήν κατά την οποία η φύση δρα αφοσιωμένη σε μια σταθερή ισορροπία ώστε να υπηρετεί την ανθρώπινη ευτυχία.
Μπορεί αυτό να είναι κάτι περισσότερο από ένα ακόμα ψέμα;
Εικόνα: «God's Latest Will: Kill Faith Not Humanity», ηλεκτρονικό μοντάζ πάνω στο ζωγραφικό έργο «The sacrifice of Isaac» του Caravaggio (Galleria degli Uffizi, Florence)
