Αν φανταζόμασταν την πορεία της ανθρωπότητας σαν ένα κλιμακοστάσιο, θα ήταν ένα τρομακτικό κλιμακοστάσιο. Κάθε σκαλί θα ήταν φτιαγμένο από οστά, πόνο και αίμα ανθρώπων.
Αν κάθε πάτημα είχε φωνή θα κραύγαζε από απελπισία και τρόμο.
Το πιο τρομακτικό, όμως, σε αυτό το κλιμακοστάσιο είναι η διαρκής αναλγησία όσων για λίγο ή πολύ κυριαρχούν, καθώς, με βαριά και σίγουρα βήματα ανεβαίνουν τροπαιούχοι αυτή την σκάλα με τις χλαμύδες τους, τα χρυσά καλυμαύκια, τους υποτακτικούς, και μαζί, κάθε μικρό και μεγάλο σύμβολο εξουσίας, επιτυχίας και επιβολής, όπως ας πούμε, ένα σινιέ κοστούμι, ή ένα μηχανοκίνητο όχημα πληρωμένο με δόσεις, ή μια σημαία.
Η αναλγησία και η θελημένη τύφλωση απέναντι στις επιπτώσεις τής όποιας νίκης, κυριαρχίας, επέκτασης και ανάπτυξης, σφραγίζουν το παρελθόν και διαγράφουν το μέλλον αυτού του τρομερού κλιμακοστάσιου.
Μέσα στις πολλές παραλλαγές κοινωνιών που δημιούργησαν κατά καιρούς οι άνθρωποι, εμφανίστηκαν -σε διαφορετικές εποχές και πολιτισμούς- τα θεμέλια για άλλου είδους εξελίξεις, που όμως χάθηκαν κάτω από τα μπάζα των κυρίαρχων εκδοχών, αφήνοντας ωστόσο την γνώση ότι, αυτός ο τρομακτικός τρόπος εξέλιξης δεν αποτελεί την μοναδική εκδοχή.
Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Όπως, ας πούμε, αυτός της αλληλεγγύης, της συμπόνοιας και της συνύπαρξης. Αυτός όμως ο τρόπος δεν περιέχει το πάθος για κυριαρχία, και έτσι μοιάζει να είναι αυτοκαταδικασμένος να υποτάσσεται κάθε φορά στην ορμή των υπερφίαλων «εγώ».
Αυτός ο διαφορετικός πολιτισμός ωστόσο, επιμένει να εμφανίζεται ξανά και ξανά, και όσο κι αν μοιάζει οι αντίπαλοί του κάθε φορά να τον εξαφανίζουν, αυτός εμφανίζεται από την αρχή. Αποτελεί μια ανυπότακτη εκδοχή της ανθρώπινης νόησης, ένα ζωικό συμπεριφορικό χαρακτηριστικό και ταυτόχρονα μια επιλογή, η οποία, εάν ποτέ αποκτήσει ευρεία αποδοχή θα αποτελέσει το πιο αξιοθαύμαστο από όλα τα νοητικά επιτεύγματα του ζωικού είδους μας.
Εικόνες:
Ιράκ [από το διαδίκτυο]
Ινδία [από το διαδίκτυο]
Αν κάθε πάτημα είχε φωνή θα κραύγαζε από απελπισία και τρόμο.
Το πιο τρομακτικό, όμως, σε αυτό το κλιμακοστάσιο είναι η διαρκής αναλγησία όσων για λίγο ή πολύ κυριαρχούν, καθώς, με βαριά και σίγουρα βήματα ανεβαίνουν τροπαιούχοι αυτή την σκάλα με τις χλαμύδες τους, τα χρυσά καλυμαύκια, τους υποτακτικούς, και μαζί, κάθε μικρό και μεγάλο σύμβολο εξουσίας, επιτυχίας και επιβολής, όπως ας πούμε, ένα σινιέ κοστούμι, ή ένα μηχανοκίνητο όχημα πληρωμένο με δόσεις, ή μια σημαία.
Η αναλγησία και η θελημένη τύφλωση απέναντι στις επιπτώσεις τής όποιας νίκης, κυριαρχίας, επέκτασης και ανάπτυξης, σφραγίζουν το παρελθόν και διαγράφουν το μέλλον αυτού του τρομερού κλιμακοστάσιου.
Μέσα στις πολλές παραλλαγές κοινωνιών που δημιούργησαν κατά καιρούς οι άνθρωποι, εμφανίστηκαν -σε διαφορετικές εποχές και πολιτισμούς- τα θεμέλια για άλλου είδους εξελίξεις, που όμως χάθηκαν κάτω από τα μπάζα των κυρίαρχων εκδοχών, αφήνοντας ωστόσο την γνώση ότι, αυτός ο τρομακτικός τρόπος εξέλιξης δεν αποτελεί την μοναδική εκδοχή.
Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Όπως, ας πούμε, αυτός της αλληλεγγύης, της συμπόνοιας και της συνύπαρξης. Αυτός όμως ο τρόπος δεν περιέχει το πάθος για κυριαρχία, και έτσι μοιάζει να είναι αυτοκαταδικασμένος να υποτάσσεται κάθε φορά στην ορμή των υπερφίαλων «εγώ».
Αυτός ο διαφορετικός πολιτισμός ωστόσο, επιμένει να εμφανίζεται ξανά και ξανά, και όσο κι αν μοιάζει οι αντίπαλοί του κάθε φορά να τον εξαφανίζουν, αυτός εμφανίζεται από την αρχή. Αποτελεί μια ανυπότακτη εκδοχή της ανθρώπινης νόησης, ένα ζωικό συμπεριφορικό χαρακτηριστικό και ταυτόχρονα μια επιλογή, η οποία, εάν ποτέ αποκτήσει ευρεία αποδοχή θα αποτελέσει το πιο αξιοθαύμαστο από όλα τα νοητικά επιτεύγματα του ζωικού είδους μας.
Εικόνες:
Ιράκ [από το διαδίκτυο]
Ινδία [από το διαδίκτυο]
